قهر ...
قهر سکوت تلخت همراز هق هقم شد
مرهم جز این نباشد در ظلمت شبانه
با خود اگر چه دورم سر تا به پا تو هستى
از تو به خود رسیدم پر شور و عارفانه
اى موج سرکش شب، دریاى بردباری
من زورقی شکستم در شام شاعرانه
دنیا...
دنیای این روزای من هم قد تن پوشم شده
انقدر دورم از تو که دنیا فراموشم شده
دنیای این روزای من درگیر تنهاییم شده
تنها مدارا می کنیم دنیا عجب جایی شده
به یادش...
به یادش باده می نوشم که با دردش هم آغوشم
به یک جرعه به صد جرعه نشد دردش فراموشم
بگو ای مهربون ساقی به اون نامهربون یارم
به حق حرمت مستی بیاد امشب به دیدارم
بیا ای سوته دل ساقی به مستی بی ملالم کن
خدایا امشب این می را حلالم کن حلالم کن...
چه زیباست...
چه زیباست پا برهنه خیس از شبنم صبحگاهی بودن
و چه زیباست بودن تا رسیدن به نهایت نیستی
و چه زیباست نیستی در صبحگاه مه آلود زندگی
و چه زیباست صبحگاه مه آلود تا تشکیل شبنمی نو
تو کی میایی...
پس تو کی می آیی؟
روز از پی روز
فصل از پی فصل
عمر دارد می گذرد بیهوده
پس تو کی می آیی؟
لحظه هارا قاب نتوان کرد
لحظه ها می میرند
لحظه ها بوی فراموشی
لحظه ها بوی فرسودگی خاطره را می گیرند
پس تو کی می آیی؟
خواندن نام تو
تکرار همه خاطره هاست
روزها را گرد نتوان آورد
لحظه ها را هیچ نتوان اندوخت
پس تو کی می آیی... ؟
کی می آیی... ؟