۱۵ آبان...
یک سال گذشت
با تو چه خوب گذشت
شاهد غم و بغضم بودی
مرحم روحم بودی
شادیم در لحظه های غم
تکه گاهم در لحظه ای غم
خوشحال که تو رو دارم هنوز
پس همیشه با من بمون
نوشته: تقدیم به وبلاگ عزیزم. تولدت مبارک .
تو را هدیه می دهم...
من تو را سخاوتمندانه به کسی هدیه می دهم که از من عاشقتر باشد
و از من برای تو مهربانتر...
من تو را به کسی هدیه می دهم که صدای تو را از هزار فرسخ راه دور
در خشم... در مهربانی... در دلتنگی... در هزار همهمه دنیا یکه و تنها بشناسد...
من تو را سخاوتمندانه به کسی هدیه می دهم که راز آفتابگردان و تمام سخاوت های
عاشقانه این گل معصوم را بداند ...
و ترنم دل پذیر هر آهنگ.... هر نجوای کوچک.... برایش یک خاطره مشترک باشد...
او باید از رنگین کمان چشمان تو تشخیص بدهد که امروز هوای دلت آفتابیست
یا آن دلی که من برایش میمیرم سرد و بارانیست ...
همان طور عاشق ..همان طور مبهوت ...
آیا کسی پیدا خواهد شد از من عاشق تر و از من مهربانتر برای تو ؟ ...
تو را سخاوتمندانه با دنیایی از حسرت خواهم بخشید ...
و او را که از من عاشقتر است هزار بار خواهم بوسید ...
بازنده...
امیدم را پر پر نکن چون امیدم تویی
سر در گریبانم نکن
چون مهمانم تویی شیشه ها رو بشکن
چون آشنایم تویی
له له نکن قلبم را چون تاراجش تویی
بکن مرا باور
چون معشوقم تویی هوس نیست این عشق
چون نفسش تویی
باز من ، غریق و بازنده در این عشق
چون برنده تویی
من...
من بغضی در گلو دارم
اما خفه ام کردن
اینجا سرد است
تنم می لرزد
دلم هوای گریه کرده
ولی حیفه که خفه ام کردن
رفتنت...
رفتنت پشت دلم رو خالی کرد
تک و تنها موندم توی پاییز زرد
تو دلت جایی ندارم بی کسم
ارزوم بودی ولی بهت نمیرسم
سر میذارم رو شونه ی بی کسی
خوش باشی حالا به هر کی میرسی
پاییزم زرد و برگ ریزون میمیرم
عکس تو باز به یاد خاطره ها میبینم
نامه تو میخونم و میبارم غم بارم
اره، تو نیستی سر شونه ی بی کسی میزارم