نمی دانم...
نمی دانم...!
می توان به دستهایت اعتماد کرد ...؟
می توان با چشمهایت زیست ...؟
می توان از عشق با تو گفت ...؟
نمی دانم ...!
می توان به آرزوهای دست نیافتنی رسید ...؟
دیده های اشک بار تو را نادیده گرفت ...؟
امید های حسرت بار تو را باور کرد ...؟
می دانی ، هیچ نمی دانم ...!
می شود سوگند را نوشت هزاران مرتبه ...؟
می شود تو را باور کرد ؟
می شود با تو بود، تا مرگ ، تا لحظه وداع هستی ...؟
می شود...؟
می دانی ، هیچ نمی دانم...
تمام روزهایی را که تا کنون به دنیا آمده اند در فانوسی جمع می کنم و در
شبهای سرد و مه آلود به دنبال تو می گردم . وقتی آسمان خوابیده
است و دریاها سکوت کرده اند ، نفسهای تو را به نسیم می دهم
تا به ابرها برساند و فردا چقدر باران خوشبو خواهد بود .....
عاشقی...
عاشق یعنی اسیر دل شدن
با هزاران درد و غم یکی شدن
عاشقی یعنی طلوع زندگی
با صداقت همنشین گل شدن
عاشقی یعنی که شبها تا سحر
وارد دنیا ی رویا ها شدن
عاشقی یعنی تحمل٬ انتظار
مثل ماه آسمان تنها شدن
عاشقی یعنی دو دیده تا ابد
پر ز گوهرهای دریایی شدن
همه چی مال تو...
شعری که جوشید از دلم این بار باشد مال تو
احساس شیرین دلی ٬ تبدار باشد مال تو
از من بریدی بی سبب٬من هم گذشتم از دلم
پاینده باشی سهم این ٬ ایثار باشد مال تو
باشد برو بی اعتنا ٬ تنها رهایم کن ولی
قلبی که مانده پشت این ٬ دیوار باشد مال تو
چیزی ندارم دگر ٬جز یک رمق جان در بدن
حتی همین این یک رمق ٬صد بارباشد مال تو
جز شعر چیز دیگری ٬ در چنته ام پیدا نشد
قابل ندارد این غزل ٬ بردار باشد مال تو
بین چگونه قناری ز شوق می لرزد
نترس از شب یلدا بهار آمدنی است
