چقدر تنهایم! 

دلم به خاطر تو سخت مینالد از اندوه 

بخاطرت هست چگونه قهر کردی و رفتی 

چقدر بلور چشمانت 

پر از ستیزه و اشک و توهّم بود 

تنت چو بید می لرزید 

و دستهایت به دلتنگی 

بافه های هوا را غمگنانه می قاپید 

چگونه آن لب شیرین که در گذشته دور 

نوای عاشقی آموخت 

کلام تلخ سرود 

و من چو کنده بیدی 

کنار باغچه افتاده ام