عیدتان مبارک

                        روزه یک سو شد و عید آمد و دل ها برخاست 

                                      می  زخمخانه  به  جوش  آمد  و  می بایدخواست   

                        تو به   زهد فروشان   گران   جان   بگذ شت

                                     وقت   رندی   و   طرب   کردن    رندان    پیداست 

                       چه ملامت  بود آن  را که  چنین  باده  خورد

                                 ین چه عیب است بدین بی خردی وین چه  خطاست

                       باده  نوشی  که  در  او  روی   و ریای  نبود

                                         هتر  از  زهد  فروشی  که  در  او روی  و ریاست

                       ما   نه   رندان   ریاییم    و  حریفان   نفاق

                                     آن   که   او  عالم  سر  است   بدین  حال   گوا ست 

                       فرض  ایزد  بگذاریم  و  به کس  به  نکینم

                                        و   آن   چه  گویند   روا   نیست   نگوییم   رواست

                      چه شود  گر من و تو  چند قدح باده خوریم

                                        باده  از  خون  رزان   است  نه  از  خون   شماست

                     این چه عیب است کز آن عیب خلل خواهد بود

                                         ور   بود   نیز  چه   شد  مردم  بی   عیب   کجاست  

«حافظ»